Dafne Schippers over grenzen, haar achterban en wachten tot de pijn verdwijnt

Snel wil ze zijn, de snelste. Als Nederlands recordhoudster op de 100 meter, de 200 meter en de zevenkamp, met goud op het EK en brons op het WK, is ze hard op weg. De nuchtere, gepassioneerde Dafne Schippers (23) gooit alles in de race.

‘Het gaat om seconden, op de 60 meter zelfs om honderdsten van seconden. Ik plaats mijn voet op het startblok en probeer mijn hoofd leeg te maken, ben alleen maar bezig met het geluid van het startschot. Mijn lichaam weet door al die trainingen precies wat het moet doen. Die 7 seconden flitsen voorbij. Hoe minder ik nadenk, hoe beter het resultaat.

Toen ik 8 was, ging ik op tennis en ik was verschrikkelijk slecht. Nee echt, ik kon geen bal binnen de lijnen houden! Maar ik was wel fanatiek en snel. Mijn vader, die fysiotherapeut is, vond dat ik een natuurlijke loopstijl had, dus ben ik op atletiek gegaan. Van mijn 9de tot mijn 15de speelde ik vooral veel, deed ik ervaring op, pas toen ik op mijn 16de mijn huidige coach Bart Bennemategenkwam, werd het serieus. Ik was uitgenodigd voor de Nationale Jeugdselectie in meerkamp en sprint en trainde op Papendal. Eerst één keer in de week, later steeds vaker. Na het eerste jaar moest ik kiezen tussen sprint of meerkamp. Omdat je bij meerkamp verschillende onderdelen traint, hield ik meerdere opties open. Ik ben bij Bart gebleven en inmiddels is hij 7 jaar mijn trainer. Ik heb een supersterke band met hem, hij kent me door en door. Als ik binnenkom ziet hij al aan me of ik een goede dag heb, of niet.’

Wat is het mooiste in je sport? ‘Ik zoek graag de grenzen op, zodat ik ze kan verleggen. Tijdens een wedstrijd haal ik alles uit mijn lijf wat erin zit, en liefst nog wat meer. Na eenmeerkamp-race stort ik totaal in. Ik kan alleen maar bewegingsloos op de grond liggen en wachten tot de pijn verdwijnt. Ik zie niets meer, niets doet het nog. We noemen het onder sporters ook wel ‘het slagveld’, al die gesloopte lijven op de baan. Na een kwartier probeer ik voorzichtig te gaan zitten, na een halfuur kan ik weer een beetje lopen. Op het WK in Moskou had ik de bronzen medaille gewonnen bij de zevenkamp en daar hoort een ererondje bij, een korte wandeling langs de ring om het applaus in ontvangst te nemen. Ik herinner me de helse pijn bij elke stap, ik heb tijdens dat rondje vier keer overgegeven.’

‘Leren wanneer genoeg, genoeg is, is voor mij een uitdaging. Ik ga voor de winst, tegen elke prijs.’

Vraag je je soms af: is dit wel gezond? ‘Topsport is niet gezond. Je buit je lichaam uit. In feite stel je ambitie boven lijf. Maar ik heb het altijd gehad, dat vuur. Ik ben nuchter, met een ontzettend sterke wil. Tijdens trainingen wil ik altijd nét dat beetje verder gaan. Mijn coach moet me remmen. Leren wanneer genoeg genoeg is, is voor mij een uitdaging. Ik ga voor de winst, tegen elke prijs.’

Wat als je een keer verliest? ‘Dat zijn de moeilijkste momenten. Vroeger kon ik na een slechte race heel kwaad worden, met schoenen gooien enzo. Dat heb ik gelukkig afgeleerd. Nu zit ik rustig in een hoekje om alles te laten bezinken. Ik heb bewust gekozen voor een individuele sport. Ik ben niet afhankelijk van anderen. Als iets niet goed gaat, kan ik alleen mezelf iets verwijten. Uiteindelijk vind ik dat het fijnst.’

Let je op je voeding? ‘Ik bepaal mijn eigen dieet. Wanneer je als sporter zelf weet hoe het werkt met voeding, kom je volgens mij verder. Ik hou ervan om creatief te zijn met eten. Samen met mijn zus Sanne heb ik onlangs een foodblog opgericht:dafnelikes.com, met eenvoudige, gezonde en lekkere recepten.’

Hoe ontspan je? ‘Thuis bij mijn ouders op de bank, met de hond aan mijn voeten Expeditie Robinson kijken. Door de weeks heb ik een kamer in Papendal, maar ik ben ook veel in het buitenland. Ik heb op dit moment geen vriend; mijn ouders en mijn coach zijn mijn achterban. Mijn ouders reizen zo vaak als ze kunnen met me mee. Ik heb er veel aan om ze vlak voor een wedstrijd nog even te zien en natuurlijk na afloop de winst of het verlies samen te delen.’